Zupa dyniowa z imbirem i czosnkiem.

Moja pierwsza.

Pikantna i rozgrzewająca.

Ostatnio zachwycałam się fotoreportażem Bei z corocznych dyniowych zakupów.

Niesamowite! Nawet nie przypuszczałam że dyń może być aż tak wiele.

Piękne są!

A u nas bida, co prawda udało mi się dostać na targu Hokkaido (pycha!)

Ale dynia, z której zrobiłam tą zupę, to po prostu ‘dynia’.

‘A jaki to gatunek’ – pytam pani na straganie.

‘hmm?.. No… dynia!’

No więc….dynia! =)

Zupa dyniowa z imbirem i czosnkiem.

1 średniej wielkości dynia, pokrojona w kostkę i obrana

1 ok 6cm kawałek imbiru, drobno starty

5 ząbków czosnku, przeciśniętych przez praskę

1 duża cebula, pokrojona w piórka

1litr bulionu warzywnego

1 łyżeczka imbiru w proszku

Sól i świeżo mielony pieprz do smaku

3 łyżki masła

1 łyżka oliwy

2 łyżki pinii, uprażonych na suchej patelni

W dużym garnku rozgrzewamy oliwę i masło, wrzucamy cebulę, czosnek i świeży imbir. Smażymy przez klika minut, aż zacznie pachnieć, a cebulka lekko się zeszkli.

Dorzucamy dynię, mieszamy, tak, żeby obtoczyć ją w tłuszczu. Smażymy kolejne 5 min.

Całość zalewamy bulionem (jeśli lubicie mniej gęstą zupę – można śmiało wlać więcej bulionu, albo dolać go już po zmiksowaniu).

Dodajemy sól i pieprz do smaku, oraz sproszkowany imbir.

Gotujemy do miękkości, miksujemy na gładką masę (tu, zupę można rozcieńczyć).

Podałam dyniową z prażonymi orzechami pinii :)

Smacznego!

Migawki z Toskanii.

Wspominałam że zamieszczę na blogu Włoskie obrazy  - oto i one. 
To już ostatnie -obiecuję :))

Toskania to przede wszystkim s p o k ó j. Kojące, rozległe widoki, zupełnie jak płótna Paula Cezanne'a. 
Ciepłe barwy (może dlatego, że to już wczesna jesień, po zbiorach).
Łagodne linie pagórków.
Strzeliste sylwetki cyprysów. 
Białe drogi
i ścieżki, po których można spacerować w nieskończoność.
I rozległe winnice.

I są magiczne, małe miasteczka.
Na wzgórzach.
Dla których czas się zatrzymał...

...  i kawa. :)

Dobrego weekendu!

Jesiennie.

Przytargałam kosz jesiennych warzyw.
Fiolety i pomarańcz.
Trochę ciemnej zieleni.

Będzie jesienne, rozgrzewające curry... :)

Pięknego weekendu!

Obrazy z Wenecji.

Kilka o b r a z ó w z Wenecji.

Na kształt rozmytych, delikatnych akwareli. 

I szczegóły. 

Maleńkie, wielobarwne figurki z weneckiego szkła.

Ciężkie, rzeźbione drzwi, wygięte przez życie.

Kołatka. 

Stare numery na ścianach budynków.

Uciekamy z (prze)tłocznego placu de San Marco w gęstwinę uliczek.

W lewo, a może w prawo, byle dalej.
Byle dalej od turystycznego zgiełku.

Znajdujemy kamienice, dla których czas się zatrzymał

I poranną(?) wilgoć na starych murach, balkonach, mostkach. 

Zapach zbutwiałego drewna.

I echo naszych kroków na bruku.

Jak tam się żyło....?

Jak mieszkało?... Jak mieszka....?

Kremowa zupa z pieczonych pomidorów.

Zupa która robi się s a m a.

Nie przesadzam, nic a nic :)

P o m i d o r y, bach do piekarnika (nie trzeba nawet nic, prócz czosnku obierać =) )

Upieczone do blendera, dolewamy bulionu i...gotowe!

A smak... 

Cóż, uwierzcie, smak jest zupełnie nieproporcjonalny do łatwości przygotowania.

W wolnych chwilach przebieram i obrabiam zdjęcia z T o s k a n i  i Wenecji. 

Bo udało mi się pojechać. I zupełnie dać się o c z a r o w a ć.

Średniowiecznymi miasteczkami na wzgórzach.

I hektarami winnic.

Białymi drogami.

Strzelistymi cyprysami.

I polami, jak wydmy.

Jeszcze w tym tygodniu, postaram się zamieścić kilka Włoskich, jesiennych obrazów.

Dobrego poniedziałku!

Zupa krem z pieczonych pomidorów

/tak dobra, że wystarczyła nam na ‘jedno posiedzenie…’/

ok. 2,5 – 3kg pomidorów (u mnie, malinowe)

½ niedużej główki czosnku (oczywiście, możecie dać mniej :) )

sól morska i świeżo mielony pieprz, do smaku

świeży tymianek, drobno posiekany

2 – 3 łyżki dobrej jakości oliwy

ok. 1 litr bulionu (u mnie, warzywny)

kawałek startego sera Pecorino, do posypania* (lub Parmezanu)

Piekarnik nagrzewamy do 180 st. C.

Pomidory myjemy, przepoławiamy, układamy na wyłożonej folią aluminiową blasze, miąższem do góry.

Solimy, pieprzymy, w połówki pomidorów wciskamy obrane ząbki czosnku :) , całość skrapiany oliwą i wstawiamy do piekarnika.

Pieczemy ok. 1 ½ h.

Pomidory wraz z sokiem, który z nich wyciekł, przekładamy do garnka, blendujemy.

Dolewamy bulionu, tak żeby uzyskać pożądaną gęstość (ja robię dość gęsta).

Podajemy posypaną świeżo startym serem Pecorino lub Parmezanem.

Smacznego!