Pizza - moja ulubiona. Z szynką parmeńską, kaparami i serowymi brzegami.

Moja ulubiona pizza. 

Świetny przykład pokazujący, że czasem mniej znaczy lepiej, wykwintniej.

Bo jest ona de facto dwuskładnikowa - szynka parmeńska i kapary. 

Idealne połączenie.

Plus delikatna w smaku, mało słona mozzarella i ostrzejszy akcent - sos pomidorowy.

Robiła ją już, lekko licząc, kilkanaście razy - i zawsze smakowała.

Jedzona na świeżym powietrzu, ciepłym i pachnącym latem.

I przy kominku, siedząc na podłodze blisko ognia. 

I przy starym, drewnianym stole mojej własnej kuchni, gdy za oknem się bieli (wreszcie!).

I warto otworzyć do niej butlelkę czerwonego, wytrawnego.

Naprawdę warto ;)

Sfotografowałam ją kilka razy, ale te letnie, słoneczne zdjęcia podobają mi się zdecydowanie najbardziej - i te właśnie zdjęcia Wam pokazuję.

Polecam!

Ciasto na cienką pizzę *

/Składniki podaję na jedną dużą, okrągłą pizzę. Jest bardzo cieniutka, dlatego zazwyczaj robię dwie takie pizze – podwajam więc ilość podanych tu składników/

1 szklanka mąki

½ szklanki ciepłej wody /tej samej szklanki którą mierzyliśmy mąkę/

25 g świeżych drożdży

½  łyżeczki cukru

1 łyżeczka soli

oliwa z oliwek / można zastąpić olejem roślinnym /

Z wody, cukru i drożdży przygotowujemy zaczyn / mieszamy wszystko dokładnie / i odstawiamy aż ‘ruszy’ / 5 – 10 min, na powierzchni zacznie tworzyć się pianka /

Do mąki dodać sól.

Stopniowo dolewać drożdżowego zaczynu do mąki, i początkowo mieszać ciasto nożem /tak jak pisałam tu /, później zaś wyrabiać ręcznie przez ok. 5 - 7 min, w razie potrzeby podsypując mąką.

Ciasto powinno być elastyczne i nie za twarde. Nie powinno też kleić się do rąk.

Z gotowego ciasta formujemy kulkę, smarujemy oliwą żeby nie obeschła i zostawiamy pod przykryciem do wyrośnięcia /nie ma potrzeby zostawiania ciasta na długo, w zupełności wystarczy jak poczekamy 15 – 20 min/

* Zawsze zaczynam od ciasta – gdy ono sobie spokojnie wyrasta, robię resztę.

Na pizzę:

4 – 5 plastrów szynki parmeńskiej /lub Szwarcwaldzkiej/

100 – 150 g sera, potartego /używam twardej mozzarelli lub goudy/

1 łyżka kaparów

ulubione zioła, świeże i/lub suszone /np. oregano, bazylia, zioła prowansalskie/

.

.

.

½ puszki krojonych pomidorów

1 ząbek czosnku, przeciśnięty przez praskę

¼ łyżeczki pepperoncino /na ‘czubku’ łyżeczki :) /

sól i świeżo mielony pieprz do smaku

1 łyżeczka octu balsamicznego

½ łyżeczki suszonego oregano

½ łyżeczki suszonej bazylii

Pomidory z puszki wrzucamy do garnuszka, dodajemy czosnek, pepperoncino /jeśli nie lubicie na ostro, można pominąć. Lub dać jeszcze mniej:)/, ocet balsamiczny. Doprawiamy solą* i pieprzem i gotujemy na wolnym ogniu przez ok. 1o min – aż sok z pomidorów nieco odparuje i sos zgęstnieje.

* Kochani, przy tej pizzy uważajcie z solą – nie można dać jej za dużo, a wcale o to nie trudno! I szynka parmeńska/szwarcwaldzka i kapary są  b a r d z o  słone!

 Ściągamy gotowy sos z ognia, odstawiamy do ostudzenia.

Ciasto na pizzę odpowietrzamy (można klasycznie walnąć je pięścią) i rozwałkowujemy na cieniutki placek /jeśli robicie z podwójnej porcji, tutaj dzielimy wyrośnięte ciasto na dwie części/. Układamy pizzę na delikatnie zwilżoną oliwą blachę.

Wzdłuż brzegów kładziemy cienką warstwę potartego sera i zaklejamy brzeg do wewnątrz, tak, aby ser był w środku.

I dalej już ‘normalnie’ :)

Na placku równomiernie rozkładamy przygotowany wcześniej i wystudzony sos pomidorowy, ser, a następnie plastry szynki i kapary. Posypujemy całość suszonymi i/lub świeżymi ziołami.

Wstawiamy pizzę do rozgrzanego do 220 st C. piekarnika, pieczemy 10 – 12 min, aż spód pizzy i serowe brzegi się zarumienią.

Jest tak dobra, że nie podaję już do niej żadnego dodatkowego sosu.

Podaję za to czerwone wino :) - połączenie jest idealne!

Smacznego!